Sprzeciw co do umieszczenia wierzytelności w spisie

Spis wierzytelności bez wątpienia należy do jednego z najważniejszych dokumentów całego postępowania restrukturyzacyjnego, stanowiąc w wielu wypadkach o tym, kto może być uczestnikiem postępowania. Stąd prawidłowe sporządzenie spisu jest niezwykle istotne nie tylko z punktu widzenia biegu sprawy restrukturyzacyjnej, ale również dochodzenia swoich praw przez wierzyciela. Dlatego dłużnik i wierzyciele – oczywiście także organy sądowe i pozasądowe postępowania restrukturyzacyjnego – powinni czuwać nad tym, aby w spisie wierzytelności znalazły się prawidłowe dane. Jednym z instrumentów tej kontroli jest sprzeciw co do umieszczenia wierzytelności w spisie. W jaki więc sposób skorzystać z takiego sprzeciwu?
Prawo do wniesienia sprzeciwu

Zgodnie z Prawem restrukturyzacyjnym w postępowaniu układowym oraz sanacyjnym uczestnicy mają prawo złożyć do sędziego-komisarza sprzeciw co do umieszczenia wierzytelności w spisie wierzytelności. Termin na dokonanie tej czynności wynosi dwa tygodnie, licząc od dnia obwieszczenia o dacie złożenia spisu wierzytelności. Oczywiście prawo do wniesienia sprzeciwu przysługuje każdemu z uczestników restrukturyzacji, a więc zarówno dłużnikowi, jak i wierzycielowi. Jednocześnie warto zauważyć, że ustawodawca wyraźnie wskazał, że sprzeciw służy także przeciwko nieumieszczeniu wierzytelności w spisie. Może więc dotyczyć pominięcia określonego prawa w tym dokumencie oraz ujęcia go w nim pomimo tego, że nie powinien znaleźć się w spisie. W praktyce częściej spotyka się pierwszą z tych sytuacji.

W każdym razie sprzeciw musi spełniać wymogi właściwe dla pisma procesowego, a ponadto należy w nim w nim wskazać pominiętą lub zaskarżoną wierzytelność oraz zawrzeć wniosek co do pominięcia lub umieszczenia wierzytelności w spisie wierzytelności wraz z uzasadnieniem i wskazaniem dowodów na jego poparcie. Ponadto w przypadku sprzeciwu odnoszącego się do pominięcia wierzytelności w spisie należy pamiętać o konieczności uwzględnienia w nim dodatkowych informacji, m.in. wskazania sumy wierzytelności oraz sumy, według której będzie obliczany głos wierzyciela w głosowaniu nad układem.

Swoje racje trzeba udowodnić

Twierdzenia podnoszone w sprzeciwie zawsze muszą zostać odpowiednio udowodnione. Zgodnie z Prawem restrukturyzacyjnym okoliczności uzasadniające sprzeciw mogą zostać wykazane jedynie za pomocą dowodu z dokumentu albo z opinii biegłego. W przypadku zaś stwierdzenia wierzytelności w prawomocnym wyroku sądu, sprzeciw co do umieszczenia wierzytelności w spisie wierzytelności można oprzeć tylko na zdarzeniach powstałych po zamknięciu rozprawy w sprawie, w której zostało wydane orzeczenie. Zdarzenia te stwierdza się dowodem na piśmie. Dzięki temu, że ustawodawca w tego rodzaju sprawach wykluczył przeprowadzanie dowodu z przesłuchania stron bądź świadków, sąd może po prostu szybko rozpoznać wniesiony sprzeciw.

Rzeczywiście ustawodawca zakłada stosunkowo szybkie wydanie orzeczenia w kwestii przedmiotowego sprzeciwu – należy rozpoznać go w terminie dwóch miesięcy od jego wniesienia. Ze względu na wskazane powyżej ograniczenia dowodowe, kwestię tę rozstrzyga się na posiedzeniu niejawnym. W końcu tego rodzaju sposób procedowania jest zupełnie wystarczający dla rozpoznania sprzeciwu, w którym okoliczności będące jego podstawą mogą zostać wykazane jedynie za pomocą dokumentów. Tym bardziej że uprawnieniem sądu rozpoznającego sprzeciw jest odstąpienie od przeprowadzania dowodu z opinii biegłego wówczas, gdy biegły sporządził opinię w innym postępowaniu toczącym się przed sądem, sądem polubownym lub organem administracji. W takim przypadku dowodem są dokumenty obejmujące treść opinii biegłego. Warto także pamiętać, że w sprawie wywołanej wniesieniem sprzeciwu nadzorca sądowy albo zarządca – a więc autorzy spisu wierzytelności – mają prawa i obowiązki uczestników postępowania. Mogą więc – we wskazanych powyżej ramach – zgłaszać własne dowody, czy przyłączyć się do wnoszącego sprzeciw popierając go.