Bez właściwej diagnozy nie sposób wyjść z kryzysu

Restrukturyzację bez ryzyka błędu można określić, jako zinstytucjonalizowane wychodzenie z zadłużenia. Dlatego cieszy się ona tak dużą popularnością, zwłaszcza teraz, gdy wielu przedsiębiorców nadal boryka się ze skutkami pandemii i wprowadzonych w związku z nią restrykcji sanitarnych, które znacząco ograniczyły, a nawet zupełnie uniemożliwiły prowadzenie wielu rodzajów działalności. Jednak samo wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego to za mało, aby osiągnąć sukces w postaci oddłużenia – konieczne jest jeszcze właściwe i profesjonalne przeprowadzenie całej sprawy, a zwłaszcza wypracowanie takiego układu, który po jego zrealizowaniu pozwoli przedsiębiorcy na dalsze prowadzenie działalności, wierzycielom zaś zapewni maksymalne zaspokojenie ich praw.

Nie jest to możliwe bez postawienia właściwiej diagnozy co do przyczyn powstałych problemów. W tym zaś celu sporządza się najpierw wstępny, a następnie właściwy plan restrukturyzacyjny.

Na co należy zwrócić szczególną uwagę, konstruując tego rodzaju dokumenty?

Przede wszystkim analiza

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że minimalna zawartość zarówno wstępnego, jak i „ostatecznego” planu restrukturyzacyjnego została przez ustawodawcę uregulowana w przepisach Prawa restrukturyzacyjnego – a zwłaszcza w jego art. 9 i 10. W każdym razie celem tych dokumentów jest dogłębne przeanalizowanie sytuacji, w jakiej znalazł się przedsiębiorca – przede wszystkim źródeł zadłużenia i kiepskiej sytuacji przedsiębiorstwa bądź innego podmiotu, w stosunku do którego prawo zezwala na przeprowadzenie postępowania restrukturyzacyjnego.

Z tego względu już we wstępnym planie restrukturyzacyjnym należy zawrzeć co najmniej: analizę przyczyn trudnej sytuacji ekonomicznej dłużnika; wstępny opis i przegląd planowanych środków restrukturyzacyjnych i związanych z nimi kosztów; wstępny harmonogram wdrożenia środków restrukturyzacyjnych. Warto wspomnieć, że wstępny plan restrukturyzacyjny musi zostać załączony do wniosku o otwarcie przyspieszonego postępowania układowego; postępowania układowego oraz sanacyjnego – w tym zaś przypadku ustawodawca przewidział istotny wyjątek. Otóż wstępnego planu nie składa wnioskujący o sanację będący wierzycielem. W każdym razie podstawowym celem tego dokumentu jest dogłębne zapoznanie nadzorcy ze stanem przedsiębiorstwa.

Poszukiwanie odpowiedzi adekwatnej do problemów

Wstępny plan restrukturyzacyjny przygotowywany przez dłużnika staje się podstawą do opracowania przez nadzorcę planu restrukturyzacyjnego. Z kolei ten dokument jest o wiele bardziej rozbudowany w stosunku do swojego poprzednika, zawiera obok elementów wyszczególnionych we wstępnym planie restrukturyzacyjnym m.in. opis przedsiębiorstwa dłużnika wraz z informacją o aktualnym oraz przyszłym stanie podaży i popytu w sektorze rynku, na którym przedsiębiorstwo działa; prezentację proponowanej przyszłej strategii prowadzenia przedsiębiorstwa dłużnika oraz informację na temat poziomu i rodzaju ryzyka; informację o zdolnościach produkcyjnych przedsiębiorstwa dłużnika, w szczególności o ich wykorzystaniu i redukcji oraz projektowane zyski i straty na kolejne pięć lat oparte na co najmniej dwóch prognozach. W planie podaje się także dane osób odpowiedzialnych za wykonanie układu.

Funkcją, jaką w restrukturyzacji spełnia plan restrukturyzacyjny jest przede wszystkim umożliwienie właściwie wszystkim zainteresowanym postępowaniem oraz jego organom przeprowadzenie oceny, na ile zaproponowane sposoby restrukturyzacji są wykonalne oraz czy rzeczywiście mogą doprowadzić do osiągnięcia celów stawianych postępowaniom restrukturyzacyjnym. Stąd – skoro plan restrukturyzacyjny stanowi tak naprawdę bazę do przeprowadzenia całego postepowania – warto zainwestować czas w jego jak najlepsze przygotowanie. W końcu dzięki pełnemu poznaniu źródeł problemów oraz właściwemu oglądowi sytuacji, w jakiej znalazł się restrukturyzowany dłużnik, możliwe jest postawienie prawidłowej d